Στον Όμορφο Κόσμο αγαπάμε να θυμόμαστε που και που λίγο τα παλιά. Κατά καιρούς οι μεγάλοι συνηθίζουν να μιλούν για τα ωραία παιδικά χρόνια και τα διαφόρων ειδών παιχνίδια που έπαιζαν στις αλάνες και στη γειτονιά. Γιατί να μη μεταβιβάσουμε αυτόν τον πολύτιμο θησαυρό των παιδικών μας χρόνων και στα δικά μας παιδιά; Σε αυτό το blog έχουμε γράψει ξανά για κλασικά παιδικά παιχνίδια και σήμερα είπαμε να θυμηθούμε κι άλλα!

Ένα παιχνίδι που παίζαμε φανατικά, ολόκληρα μπουλούκια παιδιών, ήταν το Ένα-δύο-τρία Στοπ. Για τις ανάγκες του παιχνιδιού ένα από τα παιδιά πρέπει να κλείσει τα μάτια και να πει «Ένα-δύο-τρία στοπ». Όσο το παιδί μετράει τα υπόλοιπα κινούνται και μόλις πει στοπ πρέπει να μείνουν εντελώς ακίνητα, αλλιώς το παιδί που «τα φυλάει» το παίρνει κοντά του. Μετά αυτό γίνεται ξανά και ξανά και μόλις φτάσουν στο παιδί που κάνει «μάνα», το ακουμπάνε στην πλάτη και όσα παιδιά πιάστηκαν όσο και τα άλλα τρέχουν πίσω από τη γραμμή απ’ όπου ξεκίνησαν. Αν ο φύλακας καταφέρει να πιάσει κάποιο παιδί, τότε παίρνει εκείνο τη θέση του.

Ένα ακόμα παιχνίδι, με το οποίο κάθε παρέα έσπαγε πλάκα ήταν η τυφλόμυγα. Και σε αυτό το παιχνίδι υπήρχε αντίστοιχα η «μάνα», το παιδί στο οποίο έδεναν τα μάτια κι εκείνο έπρεπε να πιάσει και να αναγνωρίσει διά της αφής, το παιδί που είχε στα χέρια του, έτσι ώστε να πάρει τη δική του θέση. Αυτό το παιχνίδι της αφής, ήταν πραγματικά ξεκαρδιστικό τόσο για το άτομο που βρισκόταν στα χέρια της «τυφλόμυγας» όσο και για τα υπόλοιπα που έβλεπαν τις άστοχες, και μη, μαντεψιές της «μάνας».

Το Μπιζ ήταν ένα ακόμα παιχνίδι μαντεψιάς και ψυχολόγησης των συμπαικτών. Και πάλι ένα παιδί «τα φυλάει» στον τοίχο, ενώ οι άλλοι παίχτες αποφασίζουν ποιος θα σκουντήσει τη «μάνα». Μόλις γίνει το σκούντημα, το παιδάκι που «τα φυλάει» γυρίζει ενώ τα υπόλοιπα λένε «μπιζ» κουνώντας το χέρι τους και η «μάνα» πρέπει να μαντέψει ποιο ήταν το παιδάκι που το σκούντησε. Αυτό που σήμερα λέμε “poker face” είναι το προσόν που χρειάζεται το παιχνίδι, έτσι ώστε να μην μαρτυρήσουν οι ίδιες οι εκφράσεις του «δράστη» ότι εκείνος κρύβεται πίσω από το σκούντημα!

Μιας και ο καιρός δεν είναι ακόμα ο ιδανικός για παιχνίδια σε εξωτερικούς χώρους, ένα πολύ διασκεδαστικό παιχνίδι είναι και ο κρυμμένος θησαυρός. Σε αυτή την περίπτωση ένα παιδί φροντίζει να κρύψει κάπου ένα ορισμένο αντικείμενο και τα υπόλοιπα προσπαθούν να το εντοπίσουν. Η μόνη βοήθεια είναι οι υποδείξεις «ζεστό» «κρύο» ανάλογα αν κάποιο παιδί βρίσκεται κοντά ή μακριά, αντίστοιχα, από το συγκεκριμένο αντικείμενο. Το παιχνίδι μπορεί να παιχτεί είτε ανάμεσα σε δυο ομάδες παιδιών, είτε μεμονωμένα.

Αν, λοιπόν, βρεθείτε σε ένα χώρο με πολλά παιδιά μαζεμένα, τι καλύτερο από το να τα εμπνεύσετε προτείνοντας τους να παίξουν κάποιο από αυτά τα παιχνίδια. Ίσως έτσι καταλάβουν ότι η πραγματική διασκέδαση δε βρίσκεται πίσω από την οθόνη ενός βιντεοπαιχνιδιού αλλά στην μεταξύ τους αλληλεπίδραση! Καλή διασκέδαση σε όλα τα παιδιά, μικρά και μεγάλα!